درخواست اهنمایی
با سلام در تاریخ۹۰/۲/۱۰ به دوستم از طریق واریز مبلغی به حساب بانکی ایشان قرض دادم . پس از تماس های مکرر موفق به دریافت طلبم نشدم .با توجه به فیش بانکی مربوطه در تاریخ: ۹۱/۴/۲۱ ناچارا شکایت کردم . خوانده در دادگاه ابتدا اظهار داشت که بدهی اش را به من پرداخت کرده و نسبت به من بدهی ندارد و سپس اظهار داشت که بابت طلبی که از من داشته این مبلغ را به حسابش واریز کرده ام و این واریز بانکی جهت ادای دین من به او بوده است . ولی مشخصا هیج شاهد و مدرکی دال بر این ادعا نداشته است . که در صورتمجلس این تناقضات در اظهارات خوانده درج گردید. من روی صورت مجلس با مشورت دوستم که وکیل هستند لایحه ای تقدیم دادگاه کردم که با اشاره به ماده ۱۹۸ قانون آیین دادرسی مدنی که ذکر میکند [با اثبات دین اصل بر بقای آن می باشد] و استناد قاضی محترم به همین ماده قانونی و عدم وجود دلیل بر طلب خوانده از من ایشان محکوم گردیدند. حال خوانده با گرفتن وکیل تقاضای تجدیدنظر نموده و ادعای من را واهی دانسته و با استناد به ماده ۲۶۵ قانون مدنی نوشته اند : [پرداخت اماره مدیونیت است] و خواسته که من ثابت کنم مقروض نبوده ام و شکایت بنده را سودجویی دانسته اند. از شما بزرگوار تقاضای راهنمایی در این خصوص را دارم که در دادگاه تجدید نظر چه بگویم و در لایحه به چه ماده قانونی استناد کنم تا به حقوق خود بتوانم برسم . با تشکر
وضعیت:
باز
(پاسخ رایگان)
مهارت:
-
1 پاسخ
3,042 بازدید
تاریخ ثبت:
۱۳۹۱/۱۰/۱۱ ۰۲:۳۱:۰۶
